سایت شخصی آرمان رشدی

مدتی پیش، وقتی به گروه کوچکی از ایمانداران از طریق اسکایپ تعلیم می‌دادم، درست در آن دوره که در شهرهای ایران، تظاهراتی بر پا شده بود، ناگهان خانمی میانسال، با خشمی عجیب، لب به شکایت از خدا گشود که چرا اجازه داده که شرایط برای مردم ایران بگونه‌ای شود که صدها نفر بدون هیچ تقصیری در خیابانها کشته شوند. جالب اینجاست که همین خانم، در جوانی، عضو گروه سیاسی و مسلحی بود که مهم‌ترین نقش را در تغییر شرایط ایفا کرد. و حالا، همین شخص لب به شکایت گشوده بود. اما به هیچ وجه به سهم خود و گروهی که در آن فعالیت داشت، توجه نمی‌کرد. او به‌جای اینکه از کارهای خودش در جوانی احساس تقصیر و پشیمانی کند، تقصیر را به گردن خدا می‌انداخت. او خدا را مسؤول مشکلات مملکت ما می‌دانست، نه خودش را!

من هیچ نگفتم. به تجربه آموخته‌ام که اگر کسی آنقدر با خودش صادق نیست که واقعیت‌های وجودی خود را ببیند و بپذیرد، حتی اگر من هم به او تذکر بدهم، باز نخواهد پذیرفت. کلام خدا نیز می‌فرماید: “جاهل را مطابق جهالتش پاسخ مده، مبادا تو نیز همچون او شوی.” (امثال ۲۶:‏۴). این موضوع مرا سخت به فکر فرو برد. چرا اکثر ما انسان‌ها مسؤولیت عواقب اشتباهات خود را نمی‌پذیریم؟ چرا هیچ‌گاه حاضر نیستیم بپذیریم که اشتباه کرده‌ایم، و این را نزد خدا و نیز نزد اطرافیان خود اعتراف کنیم؟ نخستین قدم در راه تغییر، پذیرفتن واقعیت‌های درون خودمان است. بدون این، نه تغییری در ما صورت می‌گیرد، و نه راهی برای رسیدن به خدا برایمان باقی می‌ماند. باز کلام خدا می‌فرماید: “هر که نافرمانیهای خود را بپوشاند، کامیاب نخواهد شد، اما هر که آنها را اعتراف کند و ترک نماید، رحمت خواهد یافت” (امثال ۲۸:‏۱۳). آیا من و شما با خودمان صادق هستیم؟ یا اینکه وحشت داریم خطاهای خود را همانطور که هستند، ببینیم؟

خداوندگار ما، عیسای مسیح، فرموده: “خوشا به حال فقیران در روح، زیرا پادشاهی آسمان از آن ایشان است… خوشا به حال پاکدلان، زیرا آنان خدا را خواهند دید.” (انجیل متی ۵:‏۳ و ۸). «فقیر در روح» کسی است که نقاط ضعف خود را می‌بیند. اما نه فقط می‌بیند، بلکه آنها را در پیشگاه خدا و همچنین نزد دیگران اعتراف می‌کند، آنها را تصدیق می‌نماید، و در جهت رفع آنها تلاش می‌کند. چنین شخصی «پاکدل» نیز هست، یعنی شفاف است. ظاهر و باطنش یکی است، و نمی‌کوشد بر ضعف‌ها و خطاهای خود سرپوش بگذارد، نه در پیشگاه خدا و نه نزد اطرافیان. او از دیدن خطاهای خود، احساس عدم امنیت نمی‌کند، بلکه با شهامت و شجاعت، اشتباهات خود را تصدیق می‌کند و در جهت اصلاح و رفع آنها، هر قدم لازم را بر می‌دارد. من و شما چطور؟